Του Ιωάννη Βοτσαρίδη, διευθύνοντος συμβούλου της INTERLIFE ΑΑΕΓΑ
Παραδοσιακά ο Έλληνας επένδυε για το συμπληρωματικό του εισόδημα, είτε στα Ακίνητα, είτε σε Προθεσμιακές Τραπεζικές Καταθέσεις. Και οι δύο αυτές μορφές Επένδυσης σαρώθηκαν κυριολεκτικά από τα Μνημόνια.
Τα μεν Ακίνητα λόγω υψηλών φόρων και πτώσης των ενοικίων, οι δε καταθέσεις λόγω …εξαφάνισης τόκων. Σήμερα η ανασφάλεια των Ελλήνων έχει αγγίξει τα ύψη, με το δημόσιο Συνταξιοδοτικό Σύστημα να κουρεύει διαρκώς τις συντάξεις – και τις παροχές της δημόσιας Υγείας να έχουν σχεδόν καταρρεύσει.
Με αυτές τις εξελίξεις, η στροφή των Ελλήνων στην Ιδιωτική Ασφάλιση Υγείας και στα Ιδιωτικά Συνταξιοδοτικά Προγράμματα ήταν περίπου αναμενόμενη. Η Ιδιωτική Ασφάλιση είναι η 3η βασική προτεραιότητα για τους Έλληνες (μετά τη Βασική Επιβίωση και την Εκπαίδευση), ενώ 86% των πολιτών εκτιμά ως μη ασφαλή τα Ασφαλιστικά Ταμεία της χώρας, 89% δηλώνει ότι αναμένει περαιτέρω μείωση των κρατικών συντάξεων και 91% θεωρεί ότι δεν θα επαρκεί η σύνταξή του να καλύψει πρόσθετες ανάγκες στην Τρίτη Ηλικία, ενώ 62% πιστεύει ότι οι ιδιωτικές παροχές Υγείας είναι σαφώς ανώτερες των δημοσίων (έρευνα MRB για την EΑΕΕ).
Αντίστοιχα, η σωστά σχεδιασμένη Ομαδική Ασφάλιση Εργαζομένων (που στη χώρα μας υλοποιείται κυρίως σε επίπεδο Ασφαλιστηρίων Υγείας και Ατυχημάτων, αλλά και σε ένα ποσοστό σε Προγράμματα Συνταξιοδότησης) συναντά πολύ υψηλή αποδοχή μεταξύ των εργαζομένων, ενισχύει την παραγωγικότητά τους και συνιστά για τους εργοδότες ισχυρό κίνητρο για την προσέλκυση ικανών στελεχών.
Είναι φανερό, λοιπόν, ότι οι Έλληνες, με πολλές δεκαετίες καθυστέρησης έναντι των υπολοίπων Ευρωπαίων, οδεύουμε πλέον προς το σχήμα των “τριών Πυλώνων Ασφάλισης”:
- 1ος Πυλώνας, Κύρια Σύνταξη με υποχρεωτικό αναδιανεμητικό σύστημα του Δημόσιου τομέα
- 2ος Πυλώνας, ΤΑΕ (Ταμεία Επαγγελματικής Ασφάλισης) με τη συμμετοχή Εργοδοτών και Εργαζομένων και κεφαλαιοποιητικό σύστημα και
- 3ος Πυλώνας, Ατομικά Συμβόλαια Υγείας ή Συνταξιοδότησης (κεφαλαιοποιητικό με τη συμμετοχή μόνον του εργαζόμενου) για επιπλέον τελικές παροχές.
Και στο σημείο αυτό αξίζει να αναρωτηθούμε τι θα συνέβαινε εάν το Κράτος, με υποχρεωτική πάντα την Ασφάλιση Υγείας και την συνταξιοδοτική Ασφάλιση, επέτρεπε στον εργαζόμενο να επιλέξει για την κάλυψή του μεταξύ Δημοσίου και Ιδιωτικών Ασφαλιστικών Προγραμμάτων. Όπως ενδιαφέρον θα είχε να γίνει και μια σύγκριση ύψους ασφαλιστικών εισφορών μεταξύ Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα για ίδιες ή παρόμοιες παροχές Υγείας και Σύνταξης.
